نظريه وحدت وجود همواره به عنوان امري تناقض آميز و محتوي پارادوكس هاي بسيار تلقي شده است. ولي عرفا مدعي اند كه همين امر متناقض نما را تجربه و شهود كرده اند. اما آيا ايشان توان آن را داشته اند كه اين امر را براي ديگران تبيين و يا تعبير نمايند؟ اين مقاله برآن است تا نشان دهد كه نظريه وحدت وجود را نمي توان تعبير عقلاني و فلسفي كرد و عرفا ناچارند كه اين نقيصه را با تمثيل جبران نمايند. در اين مقاله ابتدا نسبت بين تجربه و تعبير وحدت وجود بررسي و سپس علت بيان ناپذيري تجربه عرفاني ذكر شده است. آنگاه تناسب تجربه عرفاني با عالم خيال بيان گشته و سرانجام چند تمثيل معروف كه عرفا در مورد وحدت وجود بكار برده اند، بررسي و تحليل شده است
انديشه ديني تابستان و پاييز 1380; 3(4-3):79-
