قاسم کاکایی (استاد دانشگاه شیراز)
اشکان بحرانی (کارشناس ارشد فلسفه و کلام)
سكوت يكي از مهمترين بنمايه هاي الهيات عرفاني، به نحو اعم، و الهيات سلبي، به نحو اخص، است. سكوت آخرين مرحلهي كوشش عارف و الهيدان عرفاني در تلاش براي سخن گفتن از خداست. در اين مرحله تمام ترفندها و روشهاي زباني عارف رنگ ميبازند. در نوشتهي پيش رو به كاركردهاي الهياتي سكوت در آثار مولانا ميپردازيم. در ابتدا به نقش محوري سكوت در آثار وي اشاره ميكنيم. سپس به دلايل اخلاقي-رواني و نيز دلايل زباني-معرفتي دعوت به سكوت در آثار اين عارف ميپردازيم. رابطهی معکوس عقل و سخن گفتن، نجاتبخشيِ خاموشي، پرهيز از پریشانی ضمیر و نيل به جمعیت خاطر به مدد خاموشي، مراعات حال مخاطب، رازپوشی، پرهيز از خاصيت تخديري سخنوري و پرهیز از کبر از مهمترين دلايل اخلاقي-رواني دعوت به سكوت است و ظرفیت محدود زبان در بیان حقایق، بيانناپذيري خدا و تلاش براي حفظ وحدت و رهايي از عالم مادي، به طور اعم، و زبان بشري، به طور اخص، از دلايل زباني-معرفتي فراخواندن به خاموشي به شمار ميآيد.
سلام بر شما
از مقالاتی که تا کنون در باب الهیات سلبی نوشتید بسیار استفاده کردم
توفیقاتتان مستدام