مبانی نظری الهیات سلبی

دکتر قاسم کاکایی (دانشیار دانشگاه شیراز)
اشکان بحرانی (دانشجوی کار شناسی ارشد دانشگاه شیراز)

مبانی نظری الهیات سلبی، نامه مفید شماره 68
نامه فلسفی

چکیده

یکی از مهم­ترین رویکردهای الهیاتی در دوره­ی معاصر، الهیات سلبی است. این رویکرد به رغم آن که امروزه در الهیات جدید، به جِد، مورد توجه و اقبال الهیدانان است، در میان مؤلفان داخلی به درستی شناخته نشده است. در این نوشته، تلاش شده است که در ابتدا تعاریف و برداشت­های مختلف از الهیات سلبی ارائه، تحلیل و نقد شود و سپس با اختیار تعریفی نسبتاً جامع از این رویکرد الهیاتی، بن­مایه­های الهیات سلبی تشریح گردد. با تحلیل تعریف­ها و بن­مایه­های الهیات سلبی می­توانیم این شاخه­ی الهیات را از منظری تازه و با نگاهی نو بنگریم.

کلیدواژه­ها: الهیات سلبی، تنزیه، فنا و بقا، سلب و ایجاب، استعاره­ های سلبی، بعد وجودی، بعد معرفتی، بعد زبانی.

1- مقدمه

دنيس ترنر (Denys Turner) در مقاله­اي درباره­ي الهياتِ سلبي گفته ­است: «مي­دانم كه اكنون همه­يِ ما الهيداناني سلبي هستيم؛ رازناكي بارِ ديگر به جمعِ مسأله­­هايِ الهيات بازگشته است و دانشِ ما دوباره خاطرمان را جمع مي­كند كه نمي­دانيم خدا چيست» ((Turner,1999,p 143.

اين گفته­يِ ترنر از سيطره­يِ الهياتِ سلبي در دورانِ معاصر خبر مي­دهد. امروزه باید اذعان کنیم که بیش از هر زمانِ دیگری در «الهیات جدید» این نیاز احساس می­شود که کلِ الهیات را ذیل محدودیت هایِ سلب و محدودیت هایِ گفتار و معرفت بفهمیم (Ibid). بررسیِ الهیاتِ سلبی و آثارِ عرفايی با این رویکرد در چارچوب الهیاتِ جدید، پدیده­ای متعلق به دوران تجدّد و مشخصاً مربوط به دو سده­يِ اخير است، اما مصادیق و مباني این رویکرد، در الهیاتِ شرق و غرب، سابقه­ای طولانی دارد.

در سنت­هاي ديني غربي، مسايلي نظيرِ علمِ ما به خدا، سخن­گفتن از او، راه­هايِ تقرب به او، و اسما و صفاتِ او، به طور عام، همواره مطرح و محلِ مناقشه بوده­اند. در ذيلِ اين مسايل، مباحثي نظير دسترس­ناپذيري و تعاليِ وجودي خدا، امتناعِ شناختِ ذاتِ خدا و تعاليِ معرفتيِ او، تنزيه و تشبيه و بيان­ناپذيري خدا در بين عامه­ي الهيدانان يهودي، مسيحي و مسلمان و دقايقي همچون قرب و فنا، وحدت و اتحاد، عروج و درون­بود، و ديالكتيكِ حلول و تعالي در ميان عارفان اين سه سنت، بخشي از مهم­ترين دغدغه­هاي الهياتي را منعكس كرده­اند.

هم­چنين روي­كردي كه عارفان در سنتِ اديانِ ابراهيمي به مسأله­يِ مواجهه با امر الوهي دارند و تأكيدِ آنان بر مفاهيم و استعاره­هايي نظيرِ نيستي، تاريكي، ندانستن و خاموشي، در هنگامِ سخن گفتن از خدا، دل­مشغولي­هايِ خاصِ ايشان را در مباحث الهياتي از منظری دیگر به تصوير
مي­كشد. همه­يِ اين مباحث در الهياتِ جديد، تحت عنوان الهيات سلبي مطرح مي­شوند.

با ذكرِ اين مقدمه اينك به بررسيِ چند تعريف از الهياتِ سلبي مي­پردازيم.

mabani nazari elahiat salbi.pdf

حجت الاسلام والمسلمین دکتر قاسم کاکایی مدرس حوزه و دانشگاه

دیدگاهتان را بنویسید