
هرچند نمی توان غیاث الدین منصور را فیلسوفی صاحب مکتب به حساب آورد و حتی سعی کرده است که بیشتر به تحکیم و تشیید مبانی پدر همت گمارده شخصیت خویش را کمتر آشکار سازد، اما باید گفت جریانی که به نام “مکتب شیراز” بین قرون هفتم تا نهم به تدریج شکل گرفته بود، با ظهور غیاث الدین منصور به اوج خود رسید. آثار او را می توان چنین فهریت بندی کرد:
قاسم کاکایی، خردنامۀ صدرا، شمارۀ 7، بهار 1376